Column in Reclameweek, juni 2006
We wachten in lijn 12. Bij de beginhalte. In de hoop dat het binnenkort gaat beginnen. Steeds weer stappen hijgende reizigers in, trots dat ze de tram gehaald hadden. En steeds weer sluiten de automatische deuren ons streng af van de frisse lucht. We wachten en er gebeurt niets.
Naast de tram staat een keet. Alleen voor GVB-personeel, staat erop, maar dat had niet gehoeven. Geen enkele niet-GVB-er zal ooit de aanvechting gehad hebben een potje te patiencen in de wit met blauwe keet. Maar mòcht iemand de geest krijgen, dan zal dat bordje hem wel afschrikken.
Buiten staat nu een man in GVB-ornaat. Hij steekt een sigaret op. De volle tram volgt elke haal en zucht verlicht als de filter onder zijn spekzolen verdwijnt. De man pakt zijn telefoon. Hij toetst een nummer, wij houden ons adem in. Het is mis. De man lacht. Ik heb zelden iemand zo breed zien lachen. Het moet wel privé zijn. En privé duurt het langst.
Een nieuwe man, eveneens verkleed als GVB-er, stapt uit de keet. En dan nog één. En dan nog twee vrouwen, met panties en slippers. Ze moeten allemaal enorm nodig roken.
De maat is vol. Een jongen uit onze tram (het voelt inmiddels al als ‘onze tram’) werpt zich naar buiten en stapt met grote passen af op het leger GVB-ers. Hoewel we niet kunnen horen wat hij zegt, zijn we allemaal trots op hem. Hij komt terug. Maar er gebeurt niets.
Dan is een andere man het zat. Hij blijft net zo lang tegen de hanggroep-GVB-ers schelden tot uiteindelijk een van de vrouwen haar sigaret op heeft en onderkoeld achter de knoppen kruipt.
Een typisch geval van mini-macht. Als iemand een baan heeft met een paar knoppen, dan is de enige vrijheid om die knoppen wel of niet in te drukken. En daar bijt je je dan in vast. Dat is misschien zo erg nog net. Ik gun het GVB best hun 5 minuten roem, maar het moet geen half uur duren. Dan mini-macht ik keihard terug. Door niet te stempelen.
Ik kijk voldaan naar het stempelapparaat. Er zit een glimmende sticker op: ‘Het GVB gaat vooruit!’