Ik zag – op de vooravond van blue monday – het item op nieuwsuur over de verdwenen subsidie die naar het depressiegala is gegaan. En het geld dat VWS sowieso rijkelijk spendeert aan campagnes rondom bewustwording van geestesziekten.
In een van de laatste fragmenten zie ik mezelf langskomen. Als ’ervaringsdeskundige’ in een brainstorm voor wat uiteindelijk zou leiden tot de campagne ’He, het is ok!’. Ik zit op een kruk en vertel iets met mijn handen en een licht wanhopige blik. Ik herinner me nog dat ik dacht: dit wordt helemaal niks.
Het was het jaar dat Karkas was verschenen. En ik werd uitgenodigd door clubje na clubje. Als patiënt. Niet als auteur. Ik werd geprezen om mijn openheid. Het verbaasde me dat de clubjes – allemaal door VWS gesubsidieerd en allemaal met als doel openheid over geestesziekten te bevorderen – elkaar niet bleken te kennen. Het verbaasde me ook dat niemand mijn (voor de GGZ verontrustende) boek had gelezen of de neiging leek te hebben dat ooit te doen. Wel werd ik gevraagd om mee te doen aan een ’Moodcamp’ en op het ’Despressiefestival’ plaats te nemen in een tipi tent waar normale mensen me konden bezoeken en vragen stellen. Een freakshow dus. Dat was het moment dat ik besloot niet meer in te gaan op de verzoeken van de clubjes.
Het taboe rondom depressie heb ik nooit ervaren. Integendeel. Ik ben een knuffelidioot, riep ik tegen mijn vrienden. In een interview op Radio 1 nav het boek van Johann Hari over de werkelijke oorzaken van depressie verklaarde ik de Nederlandse overheid tot de Pink Ribbon van de geestelijke gezondheidszorg. Er is van alles te doen aan (o.a.) depressie, en dan met name maatschappelijk, en de overheid voert een cover-my-ass beleid door heel hard te roepen dat zij het ook heel erg vindt.
Naar het depressiegala ben ik nooit gegaan. Ik zat heel even in de feestcommissie waar ik al snel in conflict kwam met de organisatie en mijn geweten toen diverse programma suggesties werden genegeerd en geparkeerd om plaats te maken voor een etnisch gezuiverde boomer line-up. Het was eigenlijk al mis toen de oprichter mij in de groep introduceerde als ’een soort Barbie 2.0’ en ik het gala omdoopte tot de Grote Bram Bakker Show. Waarvan akte.