Mijn nieuwe werk zit op een herinneringsroute. Pas bij de allerlaatste stoplichten ga ik nu rechts waar ik voor de Rietveld links ging. Twintig minuten om me af te vragen of ik het nou had moeten afmaken of niet. Of het nou aan mij lag of aan die pluizige docenten. Vanmorgen fietste ik vijftien van de twintig minuten achter een meisje met een zelfgebreide blubberrode oormuts zonder deksel. Ze had een rol kippengaas bij zich. Die herinner ik me nog wel. “Maar ik wil graag leren zeefdrukken”, zei ik. “Dat doe je maar in je eigen tijd”, zei de Rietveld streng, “het gaat niet om de technieken, het gaat om het idee”. Zo kwam ik in een jaar niet verder dan een halve identiteitscrisis en een berg papier-mache. Ik zat op de Rietveld maar heb geen diploma gehaald. Dat geeft gelukkig niks op de Rietveld, want het gaat om het idee.