Ik heb social distance-deadline stress. Het kan best eens na de meivakantie afgelopen zijn. Voor die tijd moet ik nog aan zeker veertien challenges meedoen. Ik wilde bovendien het houtwerk schilderen, mijn eigen choreo maken, de solo’s van 7Empest op gitaar leren, een nieuw boek schrijven en mijn achterband oppompen. Ik wilde me ook nog eens even stevig vervelen. En Videoland kijken, Maar voorlopig ben ik gewoon aan het werk, zoals altijd. En geef ik de kinderen te eten, zoals altijd. En beantwoord ik hun vele levensvragen (zoals: Als je dan toch de hele dag werkt, waarom hebben we dan zulke schijt wifi?) met: Weet ik veel… Zoals altijd.
Intussen zie ik bruingeblakerde mensen met green eggs in de weer, emmertjes verse haring naar grootouders takelend, zeventiende eeuwse meesterwerken nabootsend, Multatuli herlezend, trappenhuizen verbouwend, nieuwe talen lerend en mondkapjes punnikend. Sommigen zijn al toe aan hun vijfde mening over de coronacrisis. Ik heb er nog niet eens één. Ik heb me nog nooit zo dom gevoeld als tijdens de intelligente lockdown.